اوباشی

این است طریق رندی و اوباشی 

گر دهر پر از بلا بُوَد خوش باشی

#ابوسعید_میرزا

از کتاب عرفات العاشقین و عرصات العارفین اثر تقی الدین محمد اوحدی 

پ.ن 

بهانه هایم را با شنیدن نام تو گریه می کردم، روی این زمین پر از فاحشگی های باطنی و ظاهری، تنها زمانی که حس می کردم به خودم نزدیک می شوم گریستن برای تو یا بهتر بگویم برای خودم بود، تو مشکلات زندگی کردن میان به ظاهر آدمیانی که گریه کردن مرد را سخیف می دانند آسان می کردی، حالا فکر کن همین ها  با این افکار پوچ و سطحیشان به من و امثال من تهمت خرافه پرستی می زنند.

آه 

که لذت آه کشیدن برای تو از کفم رفته است، نمی دانم این کرونا چه مرضی است که به جان زمین افتاده است، راستش را بخواهی زیاد هم از دستش گله ندارم، فواید زیادی هم داشته، برای به خود آمدن، فکر کردن به امروز و آینده ی بشر، اینکه نسل های بعد با کروناهایی که دامنشان را می گیرد و خانمشان را می سوزاند چه خواهد کرد

من که می‌گویم باید به این شناخت برسند که در بلا شاد باشند، اینکه آدمی بترسد از مرگ و از  ابراز و توجه به دلخوشی هایش بگذرد خودش عین مرگ است، اصلا نفس کشیدن صرف که زنده بودن نیست. آدمی باید زندگی کند وگرنه حیوان و نبات هم زنده گی می کنند. زنده گی کردن که کاری ندارد. بهشت من با تو بودن است، و اگر بهای این زندگی در بهشت مرگ باشد، آن را به هر چیزی ترجیح می دهم. من زندگی‌ می خواهم، زنده گی کردن برود به جهنم.

حتی درخواست این را ندارم که کاری برایمان کنی که اوضاعمان به روال سابق برگردد، من می خواهم مثل تو در بلا شاد زیستن را تجربه کنم. 

علی رسولان

پنج شنبه ۹ مرداد ۹۹ 

انسان

همیشه باید فکر کرد، به تک تک کارهایی که در طول روز با ما همراه هستن، از جزئی ترینش تا کلی ترینش، تو بین این جزئی ترین ها و کلی ترین ها، همیشه یه سری عادت های روزمره وجود داره، یا بهتر بگم یه سری کارهایی که جزء زندگی مون شده و با وجود عجیب بودنش خیلی معمولی و عادی دیده میشه!

یکی از این عادی شده های خیلی پیچیده روزه گرفتن هستش! اونقدر عادی شده که از کنار دیس میوه ی چیده شده تو پذیرایی رد میشیم و نگاشم نمی کنیم! یا تشنه امون میشه ، از شدت تشنگی داریم داغون میشیم اما واسه یه پارچ آب خنک قدِ یه قطره ی خشک و خالی هم ارزش قائل نیستیم! گشنگیُ یه یخچال پرِ خوراکی بماند!

این وسط من نمی دونم چرا ماها این امتناع از خوردن و آشامیدن، این قدرت خودداری کردن رو دست کم می گیریم، انگار ن انگار هفده ساعت مبارزه جدی و سرسختانه با هر چی خوردنیُ آشامیدنی داریم!

پی بردن به این قدرت، که به نظر من بهترین هدیه ایِ که خدا تو ماه رمضون به مهموناش میده، می تونه راه گشایِ آدمی برای تمام شئون زیستش باشه ، چ زیست مادی و چ زیست معنوی!

این وسط فقط می مونه یه حیرت، اونم اینه که چرا یادمون میره هم چین قدرتی داریم، قدرت غلبه کردن به اونچه نفس دوس داره انجام بده، حقیقتن که انسان نامیده شدن انسان بابت این فراموش کاریش به جاست و غیرقابل خدشه!