روال

حالا می خواهد انگاره های خویش را ، در مسیر واقع شدن قرار دهد! می خواهد بی خیال شود تمام آنچه را در سرش حمل می کرد ، تمام آنچه هایی که بود ولی اتقانی بر آن نداشت. 

حالا بی آنکه به قله ای رسیده باشد ، که بخواهد از آن بالا فهمی نسبت به مسیر طی کرده اش بیابد ، می خواهد از همان جا که هست ،  سقوط آزاد را تجربه کند! می خواهد بیفتد ، خود را پرت کند ، فارغ از اینکه پایان این سقوط سعادت است یا شقاوت. شاید هم فهمیده است تمام معنایی که این واژه ها حمل می کنند نه آنچه هست که باید باشد یا اینکه بتوان واقعیتی برای آن متصور شد ، بلکه ساخته و پرداخته شده است برای اینکه آدمی را در دایره ای از لغات و مفاهیم سرگرم کند. شاید هم نفهمیده باشد ولی قصد ادامه ی روند فعلی را ندارد...

به هر حال یک روال جدید بهتر از یک دور قدیمی و تکراری است ، اصلن کسالت ، ناشی از همین دورهای بی جهت است ، ناشی از مادام شدن در رفتن و آمدن ، مسیری که در سرانجامش هیچ شدنی وجود ندارد. 

به نظر می رسد ایده اش این است یک قاصدکِ سبکبال که در باد می رقصد ، یا بهتر بگویم باد می رقصاندش ، آنقدر قدرتمند که تمام شهر را زیر پایش حس می کند ، هر کجا هم از پا افتاد ، می نشیند ، استراحت می کند و بعد از این حس دلنشین رفع خستگی پا می شود و به سیرِ سیر کردن این جهانی اش ادامه می دهد.