 |
درد دارد نظاره گر ماندن از شهیدان همیشه جاماندن قطعه ی ۲۶، شب جمعه طبق معمول فاتحه خواندن بی توجه به قافله سالار در حجاب گناه درماندن قدِ یک لحظه سمت میکده ها باده در دست، سر نجنباندن ضد رسمِ مدافعان حرم جام را دور غیر گرداندن |
...
پانزده یازده نود و چهار
برای چشم های بسته، فرقی بین زمین و آسمان نیست! درک تفاوت ها آسان است و رها کردن آسمان سخت! اما، رها که شدی، دیگر؛ دلبستگی به زمینی که قدم هایت را تحویل می گیرد، عجیب نیست! و این رسمی همیشگی است برایِ همه ی من ها، چه در نور پرورش یافتگان و چه در ظلمت منعقدشدگان.
اینجاست که اگر در این همیشه گیر کرده باشی، از درکِ اویِ عشق به دوشِ چشم دوخته به آسمان عاجز می شوی، نمی فهمی اش وقتی به زمین می خندد و بسیط می شود روی دستانِ شهر! و تو، تازه اگر خوش شانس باشی می توانی زیر تابوتش چشم هایت را مزین به حضور اشک کنی و به این جا ماندن از قافله ی مدافعان بیاندیشی و به زمین بسپاری کوله بارِ پر از ادعایِ سالیان زندگی ات را.
چ فرقی می کند! کی و کجا بفهمی، خدا قدم هایت را دوست ندارد، مهم این است که بفهمی روضه برای او روزمره نشده بود و آرمانش اهل روضه شدن و درک معنای رضوان الله اکبر بود! برای او خوابیدن هم راحت نبود، وقتی شنید حرم امان ندارد، او یک آسایش گریزِ آرامش پذیر بود با شدتی به عظمت این آیه: الَّذِینَ آمَنُواْ وَهَاجَرُواْ وَجَاهَدُواْ فِی سَبِیلِ اللّهِ بِأَمْوَالِهِمْ وَأَنفُسِهِمْ أَعْظَمُ دَرَجَةً عِندَ اللّهِ وَأُوْلَئِکَ هُمُ الْفَائِزُونَ¹
هر چند جا ماندن هم عالمی دارد با تمام هق هق هایش، اما نوعت که جاماندنی شود، دیگر هق هق هایت هم باورکردنی نخواهد بود. برای همین است که نوع جاماندنی، بدترین نوعِ غیردوست داشتنی بعد از عاشوراست!
