کامنت خصوصی

کامنت بر دو گونه می باشد، کامنت خصوصی و کامنت عمومی. بعضی از وبلاگیون کامنتشان آزاد است و بدون تایید نمایش داده می شود، که اینگونه افراد بسیار اندکند، خب درستش هم همین است چون جنبه بعضی مخاطبان و اصولن ماها کم است هر حرفی را هر جایی می زنیم 

بعضی ها هم، همان اکثرن را می گویم، بعد از کامنت گذاشتن بلاگشان برایتان می نویسند نظر شما پس از تائید به نمایش در می آید.

این می شود وضع و اوضاع کامنتیات عمومی که زیاد هم حرف و حدیثی ندارد روزگارش اما از عمومی که بگذریم خصوصی جلوه نمایی می کند! کامنت خصوصی را می گویم. خب انصاف داشته باشیم می گوییم لازم است باشد بعضی حرف ها را عمومی نمی شود زد، بعضی گیرها! بعضی ایرادها! نقدها! خوشآمدها! این ابراز حس خصوصی اتفاقن خیلی هم خوب است در شکل گیری روابط مجازی یک جورهایی مث پچ پچ کردن دو رفیق جون جونی می ماند ،  این پچ پچ کردن خوب است چون شما در گوش رفیقتان و رفیقتان در گوش شما حرف می زند پل ارتباطیتان جور است، زیادی اش هم البته خوب نیست این پچ پچ حتی در شرایط تساوی و دوست داشتن چه برسد به اینکه

این وسط حالا یکی هی پچ پچ کند، قابلیت پچ پچیّت هم نداشته باشد ، مثل اینکه آدرس نداشته باشد بعدتر و بدتر اینکه هی سوال بپرسد تو هم سوالش را نفهمی تازه بفهمی به کجا بفرستی چگونه پاسخگویش باشی واقعن چه می توان گفت آیا؟ 

بعدترش انصافن کامنت خصوصی ندهید، هر چه می خواهید بگویید عمومی بگویید، باور بفرمایید سخت ترین نقدها و اشکال هایتان را از صمیم جان دوست میدارم!