تشویش

برای نمایش مطلب باید رمز عبور را وارد کنید

شصتی هایِ

بابت به کار بردن اصطلاح نمک کور واقعن متأسفم ولی واقعیتِ دیگه، ی جوری میگیم سختی کشیدیم که انگار...

دهه شصتی های نمک کور تو کوتاه ترین روزهای سال روزه گرفتن رو شروع کردنُ هم صدا با چیک چیک بارونُ سپیدی برف شدن روزه سال اولی! اما این روزها فقط از سختی هاش می نویسن!

دهه شصتی های نمک کور هم نفس با بهترین بنده های خدا تو هر عصرُ زمونه ای زندگی کردنُ نم نم بزرگ شدنُ قد کشیدن اما این روزها فقط از سختی هاش می نویسن!

دهه شصتی های نمک کور خواستنُ خاتمی رو انتخاب کردن، نخواستنُ هاشمی رو انتخاب نکردن، خوب یا بد هر چی بود خودشون خواستن، این خودم خواستن رو مدیون شهدا و امام شهدا هستن، بابت ثانیه ثانیه دور بودن ها، تبیعدها، جنگ ها، دلهره هایِ امامُ همه ی دهه چهلی ها! اما این روزها فقط از سختی هاش می نویسن!

دهه شصتی های نمک کور که کُزت وار بزرگ شدن اونم به خاطر ظلم تناردیه هایِ زمان خودشون، امروز کلی عاقلُ بالغُ باسوادُ فهمیده ان، لوسُ نُ نُر کم توشون پیدا میشه اما این روزها فقط از سختی هاش می نویسن!

دهه شصتی ها اونقدی که دهه چهلی ها به آب و آتیش زدن ، نه به آب زدنُ نه به آتیش، اونقدی که دهه چهلی ها جان فدا کردن، قد ی لحظه اشم تاریخ حرکت خاصی از دهه شصتی ها ثبت نکرده! اما این روزها فقط از سختی هاش می نویسن!

گفتم لوسُ نُ نُر نیستن اما؛ زودباور خیلی، حالا چرا نمی دونم؟

دهه شصتی ها بیشتر از اونکه واقعُ حقیقت بهشون غلبه کرده باشه، جو و تبلیغات بهشون غلبه کرده، نرمِ نرم ، حتمن اونایی که چش دیدن ما رو نداشتن می دونستن امروز میفته دست دهه شصتی ها و فرداهای پیش رو بیشترتر!

دهه شصتی ها کلی حال خوش دارن واسه گفتن، کلی یادگار واسه احیا کردن اما، این روزها انگاری بدجور جوزده شدن شدید!

کاری به چهلی هایی که یادشون رفت کجا بودنُ چی شدن، ندارم ، اما یادمون باشه شصتی ها، اگه چهلی ها پشت پا زدن به چهلی هایِ همراهشون، شصتی ها باید گرد و خاک این نارفیقی رو به پا کنن، نه اینکه جو زدهُ یهویی شن تو گرام های مختلف!

انسان

همیشه باید فکر کرد، به تک تک کارهایی که در طول روز با ما همراه هستن، از جزئی ترینش تا کلی ترینش، تو بین این جزئی ترین ها و کلی ترین ها، همیشه یه سری عادت های روزمره وجود داره، یا بهتر بگم یه سری کارهایی که جزء زندگی مون شده و با وجود عجیب بودنش خیلی معمولی و عادی دیده میشه!

یکی از این عادی شده های خیلی پیچیده روزه گرفتن هستش! اونقدر عادی شده که از کنار دیس میوه ی چیده شده تو پذیرایی رد میشیم و نگاشم نمی کنیم! یا تشنه امون میشه ، از شدت تشنگی داریم داغون میشیم اما واسه یه پارچ آب خنک قدِ یه قطره ی خشک و خالی هم ارزش قائل نیستیم! گشنگیُ یه یخچال پرِ خوراکی بماند!

این وسط من نمی دونم چرا ماها این امتناع از خوردن و آشامیدن، این قدرت خودداری کردن رو دست کم می گیریم، انگار ن انگار هفده ساعت مبارزه جدی و سرسختانه با هر چی خوردنیُ آشامیدنی داریم!

پی بردن به این قدرت، که به نظر من بهترین هدیه ایِ که خدا تو ماه رمضون به مهموناش میده، می تونه راه گشایِ آدمی برای تمام شئون زیستش باشه ، چ زیست مادی و چ زیست معنوی!

این وسط فقط می مونه یه حیرت، اونم اینه که چرا یادمون میره هم چین قدرتی داریم، قدرت غلبه کردن به اونچه نفس دوس داره انجام بده، حقیقتن که انسان نامیده شدن انسان بابت این فراموش کاریش به جاست و غیرقابل خدشه!

دعا

برای نمایش مطلب باید رمز عبور را وارد کنید