گندیدگی
در ناکجای زمین هستم در حال تورق گذشته، استفراغ حال و هضم آینده، دقیقا آنجایی که هیچ هیچ است و همه همه. چند روزی می شود که تهوع دارم، آنقدر عق زده ام که چشم هایم از کاسه درآمده اند وَ آنقدر سرم در کاسه ی توالت بوده که چشم هایم را گه برداشته است.
گاهی دلم می خواهد به جای آمدن روی تخت و جنازه وار کپیدن تا فرارسیدن تهوع بعدی، همانجا کف دستشویی لش کنم، و تنم را با سرامیک هایی عجین کنم که عمریست هم نشین حال به هم زننده ترین رویداد جهانند! دوس دارم همانجا پهن شوم و گوشم را بچسبانم به تن نمدارشان، شاید بتوانم بشنوم که چه می گویند به هم، شاید هم دلشان رحم آمد و راز شیوه ی تحمل کردن این جهان بو دار را به من گفتند! خدا را چه دیدی، که اگر بخواهد و اراده کند در بدترین شرایط بهترین اتفاقی که به عقل جن هم نمی رسد را برایت رقم می زند، شاید همه ی این بدبختی ها آمده باشند تا تو به راز تحمل این گندیدگی پی ببری.
