یاد بگیریم

موقع برگشت بچه ها رو شمردیم، اما یکی کم بود! شروع کردیم به گشتن. پشت درختا، زیرسنگا!، اینطرف ، اونطرف، اما نبود که نبود. آخرین ایده ای که به ذهنمون رسید رفتن به سمت دسشویی ها بود. یکی از بچه های پایه کارو فرستادیم بره اونجا یه سرچی بکنه ببینه، موضوع مورد نظر پیدا میشه یا نه.
رفت اما نفس نفس زنان برگشتُ شروع کرد به توضیح دادن که بله، تک تک سرویسا رو در زدمُ ، دادزدمُ ، فلان بهمان اما وحید اونجا نبود که نبود.
تو نگرانی و فکرِ نبودن وحید بودیم، که دیدیم یه گروهی دارن میان بالا، رفتیم سراغ مربیشونُ، پرسیدبم که آیا یه بچه با این مشخصات ندیدین که به سمت پایین بره؟ تا ما اینو گفتیم قبل از اینکه سوالای بیشتری بپرسیم یا بخوایم نگرانی ای از خودمون ابراز کنیم پرسید: تو دسشویی رو گشتین؟ ما هم غبغبانه گفتیم آره بابا، یکی از بچه ها رو فرستادیم رفت و اومد اما نبود! ایندفعه پرسید کیو فرستادین؟ گفتیم یکی از بچه های پاکارُ.
گفت: دِ نشد دیگه، بگردید ببینید با کی از همه رفیق تره همونو بفرستین تو دسشویی رو بگرده ان شا الله پیدا میشه، ما هم تعجبناک یکی از بچه هایی که خیلی باهاش رفیق بود رو فرستادیم بره بسرچه. رفت و اومد گفت بله وحید تو دسشویی گیر کرده، شیر دسشویی خراب بوده این حواسش نبوده، کار خرابی کرده بعد متوجِهیده آبی در کار نیست.
جان کلام که به رفیق وحید به صورت کاملن غیرمحسوس کمک کردیم تا آب رسونده بشه به اونجا که باید! بعد این ماجرا با اون مربی باحاله گپ زدم که از کجا می دونستی تو دسشوئیِ آیا؟ و این حکایت رفیق فاب چی بود؟ برگشت گفت: ببین داداش این بچه ها تو خیلی از مواقع از ما بزرگترا باحیاتر و نجیب ترن! وحیدم اینطوری بوده، حاضر بود سختی اون لحظات رو تحمل کنه ولی به یکی که باحاش راحت نیست رو نزنه براش آب بیاره که بعدن بخوان سوژه اش کننُ بهش بخندن
گفت بچه ها در عین بچه بودن نظام پیچیده ای برای فکر کردن دارن، البته اینم گفت که هر کدومشون با اون یکی فرق داره، اگه می خوای یه مربی خوب باشی باید دنیای متفاوت بچه ها رو خوب درک کنی تا بتونی سرِ وقتش بهترین تصمیم رو بگیری

تو راه پایین به دو موضوع فکر می کردم یکی یاد گرفتن دنیای بچه ها برای آیندهُ اتفاقای پیش رو ، یکی هم یاد گرفتن از بچه ها! و ظرافت های عجیب و قشنگ این مدلی شون، به یه سبک زندگی بچه گانه.