تَضاد لازم ۲

حالا فک کن، دنیا اونطوری که من دوست ندارم  نباشه و خب می دونیمم که نیست! یه سوال پیچیده پیش میاد؟ کی دوس داره که اون آدمی باشه که همه ی تف و لعنتا نثارش میشه، یعنی همون شر مطلق؟ همون شری که اگه نباشه خوبی، خودش رو نشون نمیده؟  

بذار راحت تر بگم ، کی دوس داره اون آواره ی کوچ و خیابونا باشه، اون بی سرپناه یه لا قبا! که اونوقت مفهوم پناه داشتن معنی پیدا کنه؟ کی دوس داره متولد اون کشور جنگ زده و بدبخت باشه تا امنیت و آرامش داشتن معنی پیدا کنه؟ " این روزا خیلیا استوری میذارن چرا من باید تو ایران به دنیا می یومدم، احتمالا اینا جاهای سخت دنیا رو ندیدن، و دقیقا منظورشون اینه چرا تو جاهای خوشگل دنیا، دقیقا اونی که تو عکسای اینستاگرام می بینن به دنیا نیومدن، صحبت از قصه ی غصه دار این جماعت باشه برای بعد! "

کی حاضره گرسنه باشه که سیری معنی پیدا کنه؟ کی حاضره فقیر باشه که کسی مالی بهش ببخشه و اسم اون فرد مهربون بشه بخشنده؟ 

اصلا تو این دنیا با این همه مدعی آدم بودن کسی پیدا میشه که خریدار بدبختی و ضعف و حقارت و تو سری خوردن باشه؟ واقعا همه ی ما صبح تا شب نمی دویم که بهترین باشیم؟ تا حالا دیدید کسی دنبال بدترین باشه؟ نمی دونم می دونین یا نمی دونین ولی هیچ آدمی رو نمی تونین پیدا کنین که بگه مسیری که من دارم میرم مسیر نادرست و بد! همه ی آدم ها میگن اون مسیر، راه و کاری که من انجام میدم بهترین راه و مسیر هستش، اونوقت هستش که هیچ کس دنبال نداری و فلاکت نیست! هیچ کس میل به سختی و دشواری نداره، همه دنبال داشتن و جمع کردنن، همه همه ی خوبی ها رو برای خودشون می خوان، اتفاقا همه می خوان که اون نفر اول هم باشن که بقیه زیر دستشون باشن، اصلا این حال و هوای فرعونی عجیب با گوشت و خون آدما عجین شده. دقیقا هم سوال همین جاست، دقیقا و به طور کلی چند نفر تو دنیا هستن  که از این صفت خودخواهی و منّیت فارغ باشن. و فارغ از این توانایی و پتانسل دست یافتن بهش رو دارن یا ندارن، واقعا چند نفر هستن که میل به این اول شدن رو نداشته باشن؟ 

 

پ.ن 

همین جوری به نظرم رسید که شاید به خاطر همین باشه که امام حسین واقعا برای همه ی عالم و آدمی که شناختنش خاص. اینه که یه اون حد از شعور و آگاهی رسیده باشی که چیزی که تو چشم همه بد هستش رو خوب بببنی. نثار کردن همه ی هستی، برادر، فرزند، دوست ، همسر ، خواهر!