دکترین خدا
دنیای داغ آدم ها! در وانفسای خودپروری بازاری راه انداخته است تماشایی، آن چنان که در پهنای پیشانی، سیل شرم دلتایی از همه جوریّات ساخته است و در عرضِ ابرو، چکان چکان آبروی آدمیت را به باد می دهد!
و بدتر آنکه چشم هنگام شرم نمی بیند، و این طبیعیِ مابین انسانی است، که نه تنها خُلقی ناپسند نیست بلکه بسیار هم ستودنی و ستایش پذیر است. چرا که اولین مرحله ی جبران، فهمِ اشتباه است، و شرم همان نماینده و نشانِ شایسته برای به نمایش گذاشتنِ آمادگیِ بازگشت است.
گاهی اما؛ یک اما
می شود همان امای دوست داشتنی ای که هوای بودن را عوض می کند و شدن را راحت تر! یک اما با نظریه ای بی نظیر، که راویی اش حامل عسق است! همان عشقِ بسیطِ بی نیاز به اضافه های غیرحقیقی.
و منِ داغ سرد می شود، سردتر از یخی که سالها در انجماد درجه ی زیرصفرهای سانتیگراد مانده است وقتی در آوای نشاط بخش اذانِ در حال روایت از مأذنه ها ، مفاتیح بر دل این چنین می خواند: وَ سَبِیلُکَ الْإِبْقَاءُ عَلَى الْمُعْتَدِینَ ، ای خدایی که دکترین تو ، روش تو ، سیره ی تو ، نگاه تو ، ایده ی تو ، مدارا کردن با سرکشان خودپرور است.
