هنرپیشه

گاهی آدم دلَ ش می خواهد بزند به چاک، فرار کند از خودَ ش، و در این گاهی ها خوب می شود فهمید مادامی که این شین کشیده شود، فرار فرار نیست، فقط یک قرارِ است، یک قرار با خود! در این مسیر رفتن است که من از من می خواهد من را فراموش کند، تا او شود ، اویی که منپذیر است با هر رنگ و بویی که داشته باشد.

این پذیرش به قدر خوشمزگی عالمانه ی جوادی آملی وقتی می گوید لا الهَ غیر خدایی که دلپذیر است گوشت می شود به تن آدم و می چسبد برای همیشگی بودن!
ساده فهم است وقتی من می گوید او شدن می ارزد و این فهم به دست آمده نه از آن جهت است که من کسی باشدُ دارای شأنی در تعلیم ، بلکه ساده ترش این است که سادگی از سر و روی او می ریزد در عین سرسختی های گاه گاهی.

+هنرپیشه آن ضد انقلابی است که  انقلابی بازی می کند!