روزهای سیاه با دو او

یک شعف خاص در همیشه ی آدمی وجود دارد، یک قوت قلب به معنای حقیقی کلمه! 
در پیشرفته ترین حالت تنگنایی، دقیقن در آن، آنی که روال طبیعی زندگی به هم می ریزد، این شعف خاص، این اوی همیشه در صحنه، که بازگشت مادی یا معنوی بودنش، به حسب انتخاب من است، حضور بهم می رساند، و تنگنا را مبدّل به گشایش می کند. 
برای بعضی های ِ مانندی*¹ *² اوی معنوی مشخص است و حاضر و ناظر، هر وقت هم لازم باشد سراغش را می گیریم، می دانیم چگونه هم صحبتش شویم تا کارمان راه بیفتد، کارمان هم راه نیفتاد حداقل سبک می شویم، حتی یک وقت هایی کارمان یادمان می رود، می فهمیم همه اش بهانه بود ، و او دلش برای ما تنگیده بود، انگار که عادت داشته باشد صدای ما رو بشنود ، شاید هم از صدای ما خوشش میاید ، گناهی هم ندارد، خب آدم دلش برای بچه هایش تنگ می شود دیگر، نمی شود؟ البته بهتر است به جای بچه هایش بگوییم خودش! 
آما! " به سبک مادر مجید سوزوکی در اخراجی ها بخوانید " حالا دوباره بخون، آما اوی مادی. این او کمی چالش برانگیز است. اینکه این او چ مدلی باشد، چ شکلی باشد، چ سالی باشد یا کجایی باشد، اختلاف وجود دارد بین آدم ها به تعداد آفاق و انفس. البته این اختلاف اهمیت چندانی ندارد بدِ ماجرا آنجایی است که اوی مطلوبت را بفهمی اما نیابی! فهمیدن اوی مطلوب یعنی درک تعریفی که از او داری. نیافتنش هم که مصیبتی است عظیم، حتی عظمی! 
اوی مطلوب برای حرف زدن خیلی خوب است، اصلن خستگی ات در می رود وقتی با او هستی، اینکه او مشتاق شنیدن سختی های تو باشد تو را به وجد می آورد، دقیقن این خداگونه ایش مسحور کننده است ، دقیقن به واسطه ی همین سحر است که در او محصور می شوی ، این لذت بردن از حصر، از نظر من،  غیر طبیعی ترین اتفاق دنیاست. 
شاید از یک منظر آن هم منظرِ فقر در هستی ، اوی معنوی و اوی مادی در طول یکدیگر باشند اما از نگاه من این دو او ، هم پوشان یکدیگرند، یعنی باید اینگونه باشند.

البته شما می توانید درباره آنچه هست بنویسید، مثال بیاورید، به چالشم بکشید اما آنچه هست، نقضی برای آنچه باید باشد نیست. به امید اینکه همه ی تان یک اوی هم عرض داشته باشید، برای روزهای سیاه زندگی. 

یک متن بدون نظر ، مثل یک فیلم بدون فروش ِ ، شاید این فیلم در آینده مورد اقبال قرار بگیره و تمام نگاه ها  رو به خودش جلب کنه ولی در حال تهیه کننده رو ورشکست می کنه و کارگردان رو نابود! این وسط اصلن هیچ اهمیتی نداره چ بلایی سر نویسنده میاد! یا حتی بقیه عوامل ، همیشه بقیه عوامل مظلومند!، می مانند و می میرند. 

یک* ی متکلم وحده می باشد، گیر بدهید که چرا زبان پارسی را پاس نمیداری، دراشد حالات موجود! گیر بدهید و بگویید این دیگر چ زشت بدترکیبی است. تا من هم بگویم همینی هست که هست! خیلی هم دلتان بخواهد نخواست هم اهمیتی ندارد. دوست هم نداشتید اصن می توانید ادامه ی متن را نخوانید.

دو* مانندی هم یعنی مثل من، حالا شما که قصد ادامه خواندن متن را داری برنگردی بگویی: خب مرد حسابی یک " مثل من " این همه طول تفسیر نمی خواست دیگر، "اینجای نوشتن رفتم صبونه خوردم اومدم، واقعن با شکم پر اونجوری که به دل آدم بشینه نمیشه نوشت" و اما بعد... برو بالا👆