من آن نیم یا این تو کیست؟
من آن نیم، کـه حلال از حـرام نشنـاسـم شراب با تو حلال است و آب بی تو حرام
هر کسی نظری داره! اینُ اولش گفتم که بعدش بهم گیر ندین! ابراز مخالفت بکنین ها، ولی گیر ندین! نظر من اینِ که این شعر سعدی رو باید با آبطلآ نوشت. مصرع اول که کاملن مشخصِ چی داره میگه، " بازم به نظر من " " اینکه هی میگم به نظر من به خاطر اینِ که بعدن چهارتا سعدی شناس پا نشن بگن ای فغانُ ده فغانُ صد فغان که سعدی را مصادره به مطلوب کردنُ از این حرفا " مصرع اول اشاره به مطلع بودن گوینده از احکام شریعت داره! کاملن واضح و صریح داره میگه آی جماعتِ مخاطب، من محیط به دین هستم و قدرت تشخیص حرام و حلال خدا رو دارم!
که خب، امتیاز خاصی هم تو این مصرع برای گوینده نمیشه کنار گذاشت، یا اینکه بگیم گوینده نظر جدیدی هم داده باشه یا هر مساله ی دیگه ای! این فهم از دین، یه قدرتِ! که از مقلد تا مجتهد ساری و جاریِ زندگی بسیاری از آدم ها، بودهُ هست.
اما مصرع دوم: این مصرع حرف نداره! اونقد قشنگ و گیراست که میشه ساعت ها نشستُ نگاش کردُ زمزمه اش کردُ حظ برد! این مصرع از اون یادگاری هایی که می تونه یه آدم رو هفتصد سال بعد از آخرین لحظه ی نفس کشیدنش زنده بداره! زنده ی حقیقی!
دقیق ترین سوالی که میشه درباره این مصرع پرسید اینِ که بگیم مخاطب تو تو این مصرع کی هستش؟ که حرمت شراب رو برمیداره و حلیت آب رو از بین می بره! این تو چه کسیِ که اینقد قدرت داره حلال خدا رو حروم و حروم خدا رو حلال کنه؟
من میگم مصرع دوم یعنی این: اباعبدالله وارد اعمال حج نمیشه، تو فضایی که همه ی دیندارا قصد دارن محرِّم بشن، این اتفاق درباره ی حسین علیه السلام و همراهانش نمیفته! جان من برید تو این فضا! واقعن شما باشین چی کار می کنین؟ پشت سر حسین علیه السلام قدم برمیدارین یا نه، میرید دنبال حاجی شدن؟ حاجی شدن همون مسیر صوابی هستش که، حرام، همون آب خوردنِ!
و رها کردن قید و بندیِ که بهش میگن ظاهر شریعت، و داشتن قدرت فهم درست " بصیرت" و راه افتادن و قدم گذاشتن تو مسیر حسین علیه السلام و پیروی از امامِ، همون شرابیِ که حلالِ! هر چند مورد سرزنش ذهن کنج اندیش قرار بگیره! اینجور میشه که « شراب با تو حلال است و آب بی تو حرام » تبدیل میشه به سرودی که مادامِ لب های عاشقانِ و شایسته ی زمزمه شدنِ.
