رقبارفقا

شیخ شهید شد و من فقط به کیبورد نگاه می کنم که چ بنویسم؟ دیروز به این فکر می کردم که هر زوجی نتیجه ای دارد، گاهی آثار این زوجیت به خودت برمی گردد، گاهی به دیگران! دیروز به زوج غیرشریف دیپلماسی و لبخند فکر می کردم. به دیپلماسی لبخند.

به این فکر می کردم که اگر به رقبایت بخندی، رفقایت چ حالی پیدا می کنند؟ دیروز به اخم و خند فکر می کردم، به اخم های نمر و خنده های حریف و این شعر شهریار:

زمســتان پوســـتین افزود بر تن کـدخدایــــان را

ولیـکــن پوســت خواهد کند ما یــک لاقبایان را

ره ماتم ســـــرای ما ندانم از کــه می پرســــد

زمســـــتانی که نشناسد در دولت سرایـان را

به دوش از بــرف بـالاپــوش خـز ارباب مــــی آید

که لرزانــــــد تن عــــــریان بی برگ و نوایان را

طبیب بی مروت کــــــی به بالیــن فقیـــر آیـــد

که کس در بند درمان نیست درد بی دوایان را

به تلخی جان سپردن درصفای اشک خود بهتر

که حاجت بردن ای آزاده مرد این بی صفایان را

حریفی با تمســـخر گفت زاری شـــهریارا بـس

کـه میگیرند در شــــــهر و دیار ما گدایـــــــان را

دیروز به سیاست فکر می کردم، به ادبیات، به آزادی، به حقوق بشر نامشروع، دیروز به ناراحتی و دلگیری ام فکر می کردم، و زود بی خیال شدنم، به هیجانات غیرمرسوم، به جنگ، به تفرقه، به شبکه HD، به جلوه های آفرینش، به فیلم های هالیوودی، به فیلم های ایرانی، به همین نوشتن های هرازگاهی، به خستگی، به خون و جنون، به شهادت حکیم در عراق، دستگیری زکزاکی در نیجریه، به خبرهایی که قرار است بشنویم، به مشکلات اقتصادی، به حکم دادگاه و غارت ۱۷.۶میلیون دلار پول ایران توسط آمریکا، به داعش، به مدافعان حرم،به تضارب آراء، به تفاوت اندیشه ها!

به این فکر می کردم که حالِ دنیا، حالِ، حال به هم زنی شده است! هر چند که می دانم این حال زجرآور، نه همه جا و نه برای همه قابل درک نیست، آخر خنده چشم ها را از کار می اندازد و خنده ای که زیاد باشد فهم را کور می کند!

+ح

را

ظ

بخوانید