همه خوبیِ هیچ

هیچ وقت برای نفس کشیدن دیر نیست، حتی در عمق ۷۷۰ متری دریای خزر، در حالتی که پایت مابین دیواره های یک کشتی باقیمانده از عصر نمی دانم کدام ، که در جنگ نمی دانم کدام تر غرق شده است، گیرکرده است، به شرط خواستن، می توان به روزنه ای برای نفس کشیدن دست یافت.
و این شگفتیِ غیرقابل باور، تنها با تلاشی که برآمده از یقین باشد، محقق خواهد شد، و صد البته پیش بینی این احقاق نیاز دارد به یک نسبت سنجی، میان درصد دلخوش شدن به هم نشینی با جلبک ها و میل رسیدن به هم آغوشی با سطح دریایی که طلایی گون از برق خورشید است.
برای این سنجش سه حالت عمومی و کلی قابل فرض است اول آنکه میل به هر دو طرف مساوی با هم باشد، که در اصطلاح کوچه بازاریش می شود فیفتی فیفتی! دوم آنکه میل بالا آمدن بالاتر از میل جلبک نشینی باشد و در آخر حالت سوم می شود بالا بودن میل جلبک نشینی و پایین بودن میل به سطح آمدن!
حالت اول شامل دائم الگیج ها می شود که دامنه ی گسترده ای از مصداق های هر نوع و قشری را در خود جای داده است، و اصولن کاری از دست کسی برای این جماعت بر نمیاد " شوخی کردم، معمولن شاملین دسته ی دوم و سوم درگیر این دسته ی اول می شوند
تا آنها را از حالت تساوی و بینابینی درآورند تا بتوانند خودی نشان دهند و مستدام در حیرت نمانند. تنها فرق این درگیری بین دسته دوم و سوم این است که دسته دوم می سوزدُ می فهماند و دسته سوم می زندُ نمی فهماند.

دسته ی دومی ها که خوش فهم و خورشید دوست هستندُ میلشان هم میل معقولی است، تلاششان برای خود و دیگری هم قابل ستایش است. می ماند دسته سوم که طبعشان شده جلبک دوستی، این دسته ی سوم عمومن به دنبال توجیه حال خود هستند، برخلاف دسته اول که در عین نافهمی بی خطر هستند این گروه ایدزگونه ی فکری اند و بسیار خطرناک.

اینان مادامی که در حال انجام فعل نادرستشان هستند همان قدر اشتباه منشانه حتی بیشترش در مقام توجیه اشتباهشان بر می آیند. و چنان این بخش از شعر پس چرا در قفس هیچ کسی کرکس نیستِ فلان سراینده ی مظلوم را می خوانند که گویی مرحوم ته کثرت گرایی بوده است، این مورد و صدها گونه دلیل دیگر ساخته و پرداخته می شود تا مصادیق این قسم سوم اثبات کنند که آنچه ما می فعلیم صحیح استُ ولاغیر!

اینجاست که اوضاعمان این مدلی که هست می شود، وقتی کرکس جای بلبل را بگیرد، دیگر چه فرقی می کند کدام لباس زنانه است کدام لباس مردانه، اصلن خیلی چیزهای دیگر هم فرقی نخواهد کرد، چون گاهی چنان مسیر توجیه پیموده می شود که انگار هیچ امر اَخی در هیچ کجایی وجود ندارد. اصلن همه چیز خوب است، همه جا آرام است، همه هم خوشحالند، بدی و زشتی هم اصلن چی هست آیا؟ با کی کار داری؟ اصن هر کی زنگ زد جواب بده بگو ما خونه نیستیم! والا قانع کننده تر از این.

چند نمونه از امور دارای ارزش
که با همین نگاه همه خوبی

ثبات معنایی و ارزشی خودشُ از دست داده رو بنویسید لطفن!