مدیریت

در یک دخمه ، جان کندن را می آزمایی ، نفست را حبس می کنی و زمین را چنگ می زنی ، خاک می خوری ، به کلیه هایت فشار می آوری که بی خیال قضای حاجت شود ، درد می کشی تا روزگاری نه چندان دور بتوانی راحت تر نفس بکشی. 

در این محیط عاری از تحرک ، نه شب معنا دارد و نه روز ، تنها موجودی واقعی جوششی خودمحور است که چون بیلی مکانیکی با چرخشی مستدام ، در حال ایجاد تونلی به نام حیرا‌‌نی است.   

در این وضعیت نه دل خوشی از این حرکت وجود دارد ، و نه شوقی در حبس. تنها بستگی موجود چشم هایی است که دیدنش لذیذ است و لب هایی است که خنده اش تو را به پرواز وادار می کند.